Δρόμος.

Στο δρόμο της συνήθειας έχουμε αρχίσει να βαδίζουμε
λες και είμαστε επιβάτες ενός τρένου, χωρίς οδηγό
θα ήθελα να μην μετατραπούν οι ημέρες βασανιστικά ίδιες…
φοβάμαι ότι έχουμε αρχίσει να μην νιώθουμε όπως νιώθαμε,
φοβάμαι μήπως και μεταμορφωθούμε , σε κέρινα ομοιώματα
ανέκφραστα, εκεί μέσα στο εύθραυστο
και γυάλινο δωμάτιο που κατοικεί το σύνολο,
και γίνουμε ένα ακόμα χαλασμένο γρανάζι
του συστήματος, που μας θέλει ανέκφραστους,
βυθισμένους μέσα στην σιωπή.
Φοβάμαι μήπως καούν τα όνειρά που κάναμε
όταν ήμασταν παιδιά και μας σκεπάσει η στάχτη τους.
Για σένα; Τι έχεις να μας πεις για σένα;
------------------------------------------
Νιώθω ότι την ευτυχία που αποζητώ δεν μπορώ να την ορίσω!
Σαν να υπάρχει ένα σύννεφο μπροστά από τον στόχο.
Στόχος σε κάτι που δεν μπορώ να δω,
αλλά απλά φαντάζομαι ότι υπάρχει·
-----------------------------------------
Υπάρχουν διασταυρώσεις που κάνουμε κακή επιλογή
Μας τυφλώνει, η λάμψη!
Το φως μας τραβά όπως το παθαίνουν οι
σκνίπες από την λάμπα ενός προβολέα
και γυρίζουν γύρω γύρω, χωρίς να ξέρουν γιατί!
------------------------------------------
Ευτυχώς, όμως αυτός ο δρόμος, έχει και άλλες
διασταυρώσεις , το λέει το ένστικτό μου….
Σε αυτές, τις νέες, που θα συναντήσω, δεν θα γίνω ζητιάνος ελπίδων!
Το μόνο αχαρτογράφητο μέρος είναι η ψυχή μου,
αυτή φοβάμαι μην με προδώσει, δείχνοντας μου
το πελιδνό πρόσωπο της, που δεν γνωρίζω ακόμα!
Αυτό που έχω δει μέχρι τώρα,
είναι αγαθό, ήρεμο,
Χωρίς ακρότητες….