Μπαίνω στο δωμάτιο και κλείνω τη πόρτα·
Κάποιες φορές νιώθω σαν να μπαίνω σε μυρμηγκοφωλιά
με τα δαιδαλώδη λαγούμια της και είμαι ο μόνος της κάτοικος.
Όλη η γη μια ακατοίκητη καρδιά.
Άλλες πάλι νιώθω ότι μπαίνω σε ένα πανέμορφο φωτεινό κόσμο,
σε αυτό με βοηθούν τα βιβλία μου και η μουσική…
Τραβώ την κουρτίνα και το βλέμμα μου πέφτει κάθε φορά
στο απέναντι παράθυρο, όπου μια ηλικιωμένη κυρία
κοιτά χαμένα στο βάθος του δρόμου· μάλλον περιμένει να περάσει ο πεθαμένος σύζυγος, να της κάνει νόημα με το χέρι για να πάει να τον συναντήσει!
Δεν την είδα σήμερα στο παράθυρο.
Άνοιξα το ευαγγέλιο του Ιούδα .
Έβρεχε σε κάποιες σελίδες του…
Μάλλον κάτι θα σήμαινε αυτό,
απλά εγώ δεν το κατάλαβα ακόμα…
Το παράθυρο...
Αναρτήθηκε από Νικόλας K.
Ετικέτες Thoughts
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Φλόγες>>>:
Δημοσίευση σχολίου